Gisteren (maandag Tweede Pinksterdag) heeeeeel vroeg uit de veren en via Schiphol naar Madrid. Alles ging volgens plan, en ik moet toch zeggen dat KLM toch wel heel fijn reist hoor.
In het vliegtuig zat ik naast een lege stoel en daarnaast bij het raam een man waarmee ik nog wat heb gebabbeld. Een Noordwijker die Nederlandse ondernemers in het buitenland begeleidt. Toen we uitgekletst waren sloeg ik een ouder boekje open om te gaan lezen. Als bladwijzer vond ik een bon uit uit 2013. Twee voor jou en twee voor mij!
Met de autohuur zat het tegen. Eerst deed ik alles op mijn gemakkie en nam de tijd om zowel lichamelijk als geestelijk te ‘landen’, de geur van de kerosine en het land even helemaal tot me te nemen. Waarom haasten?
En als je dan weg wilt rijden, verschijnt er net als op Lesbos weer een melding op de display over dat direct onderhoud gewenst is. In Lesbos hield dat in dat ik niets aan de display verder had, dus ik weigerde deze Ibiza mee te nemen.
Poot stijf, lekker direct en dus op z’n Hollands. Grappig als je je beseft dat de Spanjaarden daar misschien wel eens van kunnen terugdeinzen. Twaalf uur reed ik weg, terwijl de kist van KLM om half tien al op de grond stond. Ach, nou ja, waarom haasten?
Nodige zaken inkopen
Eerst richting een winkelcentrum met een Decathlon voor zo’n waterafstotend windjackje dat in z’n eigen jaszak past… vast handig voor de wandelingen met 16 graden. Veel meer is er de komende dagen niet voorspeld. Terwijl het in Madrid toch goed heet was.
Op mijn gemak door het winkelcentrum gebanjerd en op zoek naar die Decathlon. Dat werd een Decathlonnetje en het door mij gewilde klapstoeltje*, gaspitje, etc., kon ik wel vergeten. Het jackje hadden ze wel. Dat dan weer wel.
Supermarktje aangedaan, sandaaltjes gepast (kon het niet laten) en nog even naar de Media Markt. Misschien hadden ze daar een alternatief voor het gaspitje. Dat hadden ze, het duurde wel even voor iemand mij hielp, maar met een ‘vloeistoffen warmmaker’ verliet ik uiteindelijk blij de winkel. Nog even langs de Aldi want nu had ik ook een houten lepel nodig.
Tegen vieren ging ik echt op pad. Waarom haasten?
*Haha ja, die klapstoel… je vindt hier bijna nergens bankjes. Ook leuke horeca is er niet langs de wegen, of gewoon een truckerskot. Nou dan regel ik toch gewoon zelf een plek om te zitten. Kan mij het schelen, stoeltje bij de Decathlon is iets van een tientje.
Onderweg even slikken
En dan rijd je Madrid uit. En net als ooit met Karin in Madrid (toen je nog gezond was/leek) kwam dat gevoel van blijheid, enthousiasme en geluk weer toen ik de cordillera weer zag – oftewel: de bergkam op de hoogvlakte ten noorden van Madrid.
Alleen nu had ik toch iets van:
“Fuck, Ronald, dit was van ons… dit was onze reis!”.
Ik slikte en pinkte een traantje weg. Het klopt ‘voor mijn gevoel’ gewoon nog steeds niet.
Ik reed verder en ging ook weer verder met genieten van de mooie route. Op den duur was het vechten tegen de vermoeidheid. De wegen zijn zo eentonig. Snap nu wel dat er auto’s waar je niets meer hoeft te doen in de maak zijn.
Even om door Aranda de Duero (volgende keer stap ik uit!) gereden en gestopt bij een grotere supermarkt voor die klapstoel én pollepel. De klapstoelen waren mij daar veel te duur, maar ik ging wel met een pollepel en van alles de deur weer uit. Doe straks nog wel een nieuwe poging in Burgos, daar is een grotere Decathlon.
Grappig hoe de ooievaars in 13 jaar tijd het nest nog wat opgehoogd hebben. De vraag is nu wel: hoe lang ‘staat’ dat nest dan überhaupt al op die toren?
Terug in ons hotel
Hotel Doña Sancha vond ik op mijn duimpje… en natuurlijk zag ik je weer even; op de veranda bladerend in de National Geographic. Net als in onze film.
Die veranda is nu een serre geworden en het is allemaal wat aangepast aan deze tijd. Het houten plafond is wel nog steeds zo mooi als toen… en nu moet ik de kamer af! Nog vier minuten.
