Nog zo’n dag die hier eigenlijk niet thuishoort. Ik zou rustig aan doen, maar rond 14 uur begon het toch te kriebelen. In de ochtend had ik wel wat kaarten en boekjes bestudeerd, maar veel had ik er niet aan. Tas en wandelschoenen achterin de auto dan maar en op weg naar het VVV in Panes… even eruit. Met de nadruk op ‘even’.
Van het VVV stond er niet meer dan een lege cabaña. Ik zag een berg- en watersporttoko waar ik naar binnen liep om te vragen of ze een wandelgids of -tips hadden.
De man sprak Engels, ik zag geen boek of folder en kreeg er ook geen tip uit. Maar goed, nu ik hier toch was dan maar gelijk even informeren wat hij voor mij en ‘mijn missie’ kan betekenen.
Hij snapt ’t niet*
Diverse pogingen gedaan om de beste man – op het eind zelfs met pen en papier – uit te leggen wat de bedoeling was. Dat ik een gids nodig had om naar een ‘special place’ in de kloof te gaan en daar wat achter te laten.
Na wat starheid of onbegrip en verhalen over dat er écht zoveel mooie plekjes waren waar hij mij naartoe kon brengen, geloof ik dat ik uiteindelijk toch bijna doorgedrongen ben. Ik ga morgen eerst de kloof in en stuur hem dan de foto’s van de plek met de locatietags. Helder.
*Hij snap ’t niet, was een zinnetje uit een stukje van Kreatief met kurk (Theo en Theo): Spaanse Les.
Van rust naar hard werken
Goed, die wandeltip voor vandaag kreeg ik er dus niet uit, maar bij de parkeerplaats stond en houten bord met een ‘pad’. Volgens mij een flink pad, wellicht wel door de hele Picos. Pak ik die toch; uurtje heen en uurtje terug. Goed plan! Slippers uit, schoenen aan en gaan.
Na een klein half uurtje moest ik over de gewone weg verder. Voelde niet goed. Vind het ook nogal gevaarlijk hier met al die slingerweggetjes langs de bergwanden waar je al best hard mag én sommigen nog harder gaan. Oké dan maar, even aankijken en in de buitenbocht blijven.
Die top naast het hotel
Gelukkig mocht ik na 10 minuten een rustigere weg op en op den duur viel het mij op dat ik steeds die top van de berg zag die je naast ons hotel ziet. (Waarom ik steevast ons blijf zeggen? Geen idee.)
Ik liep daar lekker en zag na een dik uur in een dorpje een bankje bij een sportveldje bij een kerkje (alles is hier klein). Perfect! Pauze!
Terwijl ik daar zo zat te genieten van een niet vers volkorencroissantje, vroeg ik me af hoe lang het lopen naar de top van die berg naast ‘het’ hotel zou zijn? Afstanden naar toppen inschatten blijft lastig, maar kon de struiken en bomen toch best duidelijk onderscheiden en zo klein leken ze vanaf daar niet.
Er naderde een oud vrouwtje op het pad achter me, dus ik vroeg het haar. Iets van anderhalf uur zei ze en van de rest kon ik weinig van bakken. Ik lachte vriendelijk en bedankte nog vriendelijker.
Dat ging hem niet worden. Dan zou ik 5 uur totaal op pad zijn. Veel te veel. Rustdag, weet je nog? … en 5 uur! Kom op zeg, daar ben ik niet op getraind! Andere dag met de auto tot hier en dan verder. Plan!
Een stel naderde het bankje, nog maar eens vragen want die top flirte nogal heftig naar me. Eén uur! Ohwwwww. Dat klinkt beter. Dán doe ik het. Totaal 4 uur, randje, maar: can be done! En ruim voor donker.
Op naar de top
Nou dat viel vies tegen. Het was zwoegen – wel met hier en daar een leuke koe en natuurlijk prachtige uitzichten –, maar uiteindelijk ging de weg niet eens helemaal naar de top. Zucht.
Het was kwart voor zeven toen ik mij omdraaide. Was ik verder gelopen, dan belandde ik in een volgend dal. Niet handig.
Terug gaat altijd sneller
Op de terugweg hakte de verzuring er al aardig in. Kreeg ik een abrikoos van een lieve mevrouw, maar werden mijn benen steeds zwaarder. Heupen begonnen te klagen en er leek geen einde aan de weg te komen. Eindelijk stapte ik even voor 9 uur behoorlijk tam de auto in. Twee uur en een kwartier, terug gaat in ieder geval altijd sneller.
Eenmaal in het hotel wat gegeten en als ik bewoog, deed ik dat als een draakje.
Morgen de kloof in… right! Met deze benen!?
