Toen
De afgelopen dagen heb ik via Whatsapp aan wat vrienden verteld dat de Picos tóch een vrij fors gebied is, of in ieder geval niet alles is hier even makkelijk en snel te bereiken. Een gebied met vooral veel pieken (jawelz) die je continu achter en naast elkaar ziet verdwijnen en verschijnen.
Ik vertelde dat we hier twee keer zijn geweest. De eerste keer aan deze kant en dat we toen de kloof (Gargante del Cares) gelopen hebben. Dat je toen een paar dagen eerder je enkel flink had verrekt of verstuikt met een voetbaldagje van je werk. Dat je daarom niet eens de kloof in wil, maar dat ik je steeds verder de kloof in trok… nieuwsgierig naar wat er na de volgende hoek kwam.
Uiteindelijk hebben we hem toch helemaal uitgelopen. De buren (hier) vertelden mij vandaag dat het vier uur van A naar B is. In mijn herinnering hebben wij er – ondanks het telkens stoppen om te filmen – niet zo lang over gedaan. Wel lang, maar vier uur?
Terug hebben we het in hooguit twee – tweeënhalf uur gelopen… toen de taxi terug twee keer zo duur bleek als dat ze ons voor vertrek hadden verteld. Toen jij je abrupt omdraaide om ‘pissed’ maar dapper de terugweg in te zetten.
Ik er dan maar snel achteraan. Het was eind september – begin oktober en de dagen een flink stuk korter dan nu. We hielden flink de pas erin in de hoop voor donker de kloof uit te zijn.
Beetje spannend vond ik het wel… we leken de laatsten in de kloof. Gelukkig was er nog ‘een rood truitje’ een paar honderd meter voor ons.
Nu
Vandaag was het dan zover. Mijn ‘missie’ begon nu echt. Eindelijk kon ik de kloof in en op zoek naar de alm waar jij later wilde wonen. Weg van de mensheid… weg van al die griezels.
Onderweg in de auto herkende ik op den duur het prachtige smalle stuk met de steile wanden. Ik heb dat toen nog gefilmd en zag er bijzonder uit… de continu elkaar afwisselende pieken. Het beeld vanuit de auto wat spectaculair en gelijk een soort van spookachtig.
Ben onderweg, niet ver van Poncebos, twee keer gestopt om foto’s te nemen. Het is zo mooi hier.
Eenmaal bij de kloof herkende ik niet de parkeerstrook. Wel de geiten, al zaten die toen bij ‘de boom’ in plaats van tussen de auto’s voor een restaurant.
Geparkeerd en op pad. Toen zag ik het begin, maar was nog wel eindje lopen. Het leek mij slimmer om zo dichtbij mogelijk te parkeren gezien mijn ‘missie’ voor vandaag en de – dankzij de uit de hand gelopen wandeling van gisteren – verzuring in mijn benen.
Beetje Nancy-actie was dat wel. Normaal wandel ik nooit 5,5 uur en in de regel om de dag. Alleen, ik kan nu geen dag missen. Zes dagen leken veel, maar wanneer je beseft dat gidsen meestal ver van te voren al hun weekenden volgeboekt zijn, zijn het er opeens heel weinig. Morgen (vrijdag) de kloof in en dan ook nog een gids hopen te scoren voor zaterdag of zondag… ??? Wel een beetje dom gepland van me.
Toen
We wilden na ons pensioen in Spanje gaan wonen… ver weg van de Costa’s. Ik dacht wel eens: ik stuur je met jouw pensioen gewoon vooruit om op je gemak alvast wat te timmeren aan ons huisje en natuurlijk te genieten van ons huisje en de omgeving. Weg uit de drukke stad, waar je steeds minder mee had.
Ik zou je wel een paar keer per jaar komen helpen… zo vaak als mogelijk en de vakantiedagen het toe zouden laten.
Maar die alm!!! Die lag wel heel isolaat hoor. Ik zag ons meer aan de rand van een stadje wonen. Voordelen van de stad (denk: zorgvoorzieningen en winkels) en toch snel erbuiten.
Nou die ‘zorg’ heb jij in ieder geval nu niet meer nodig… en in mijn eentje hierheen? Ik ga er nog een nachtje over slapen.
Nu
Het plaatje van de alm zit sindsdien – wellicht mede dankzij het monteren van de film – in mijn kop gegrift. Het was ook een prachtig stukje gras daar bovenop de steile wand naast de kloof… je kon er met genoeg sneeuw zo met je skies vanaf springen.
Daarnaar ging ik vandaag op zoek, naar die alm. Geen idee hoeveel gelijksoortige en op die ene lijkende almpjes ik zou aantreffen. Ik ging het zien.
Auto toch maar dichterbij
Eerst de auto toch maar dichterbij parkeren. Hoe ik later ging draaien? “Geen idee, maar daarin heb ik ondertussen wel meer vertrouwen”, zei ze trots.
Desnoods steek ik vijftig keer. Kan ik. Stond in de Algarve immers ook nog op een smal doodlopend bergweggetje… vlak naast de afgrond. Ging toen goed, dus straks ook, dacht ik.
Kuitjes wakker maken
Ondertussen was het wel alweer kwart voor vier en wholy Moses, wat was dat begin pittig!!!
Gelijk steil omhoog. De kuitjes moesten direct flink aan het werk. En dat was niet makkelijk na gisteren.
De geitenboom
Al snel stond ik voor ‘de boom’. Die boom waar toen de geiten van aan het smullen waren en ik je nog heb gefilmd – pratend tegen een geit.
Die boom stond in mijn herinnering net ietsjes anders. Ik bedoel maar, zo makkelijk geeft je hoofd – met behulp van tijd – je herinneringen een net iets ander beeld.
Mensen schijnen zelfs hele gaten in hun geheugen te vullen om verhalen te laten kloppen, en die geloven ze dan op den duur ook zelf weer. En zo geloof je je eigen leugen, die verdomd veel op je eigen waarheid lijkt. Volg je me nog? Ik bedoel maar.
Lekker dan, als onze eigen hersenen al niet te vertrouwen zijn… wat of wie dan wel? … maar ik dwaal af. Off topic.
Stijgen, stijgen en nog eens stijgen
Na ‘de boom’ dacht ik dat het een soort van licht stijgend en dalend was. Mooi niet!
Ik werd verrast door een flink steil stuk van bijna een uur… écht behoorlijk steil omhoog. Kan nog veel steiler hoor. Gisteren nog gezien… voet afrollen ging toen niet eens meer. Hier wel, al was het net.
Het was druk op het pad en erg pittig, zeker met die verzuurde benen van me. Was ook heel blij toen ik het hoogste punt gepasseerd was. #understatement
Wat zou er om de volgende hoek zijn?
Toen het volgende stuk van het pad, het pad dat later de metafoor voor één van mijn karaktertrekjes werd:
Altijd nieuwsgierig naar wat er om de volgende hoek is.
Telkens vond jij het welletjes en porde ik je enthousiast mee verder de kloof in… om te zien wat er na de volgende bocht verstopt zat.
En zo liepen we de kloof met je pijnlijke enkel uiteindelijk toch helemaal uit.
Toegegeven, de inhammen verschilden en verschillen niet veel van elkaar, maar… je weet maar nooit. Tóch?
De eerste alm
Na iets van twee uur doemde er een alm op die wel wat leek op die die ik zocht, maar ook weer niet echt. Met wat kritische twijfels over mijn herinnering (vertekenend in de loop der tijd zónder mijn toestemming), toch maar foto’s genomen. ‘Locatietags’ aan én voldoende van de omgeving in de hoop dat de gids het plekje zo makkelijk kan herkennen.
Vanaf die kant van de kloof ging dit hem absoluut niet worden, veel te steil. Maar wie weet via de andere kant. Geen idee hoe begaanbaar het daar is, maar daar had ik al rekening mee gehouden.
De tweede alm
Vijf, tien of vijftien minuten – tijd is zo lastig inschatten met al die fotomomenten – later zag ik een tweede alm. Deze leek er meer op, maar ik had weer twijfels. Ook hier weer een serie foto’s genomen van de alm en omgeving.
De derde alm
En dan na weer iets van 5, 10 of 15 minuten zie ik een glooiende alm die het toch écht wel eens zou kunnen zijn. Ik kom immers van links aangelopen, terwijl ik toen ik filmde er een soort van recht voor heb gestaan. Daar waar jij zei: “Daar wil ik later wel wonen.”
Op de film een shot van jou zittend op een soort bankje. Maar geen bankje te bekennen. Wel een soort water doorvoer. Op de rand is wel te zitten.
De euforie
Ja, het ziet er dan anders uit vanuit die hoek, maar ik kreeg wel een heel goed gevoel over deze alm… in de mist. Maar wat duurde het nog lang voor ik op de plek van toen was. De plek ik waar ik heb staan filmen!
Ik werd steeds zekerder en euforischer. Dit was het plekje! Was en ben er 99% zeker van. “Ik heb het gevonden schat… en zo niet, dan toch!”, zeg ik hardop tegen je. “Hier moet je het mee doen. Dit wordt gewoon de plek!”
Mijn lichaamstaal en blije hoofd hadden vast mensen verward, maar ik was ondertussen zo goed als alleen op dit stuk… in de miezel, maar zó ontzettend blij!!!
Een bruggetje!
Weer de nodige foto’s genomen en ik ontdekte dat er richting de alm een zigzaggend smal paadje loopt. Ik zag beneden ook een bruggetje over het water, over de beek, de Cares. Die brug lijkt in tact, maar stond te ver weg om het zeker te weten.
Vraag is wel: hoe kom je daar? Ik zag geen weg afdalen… mag toch hopen dat je daarvoor niet eerst naar Caín moet. Help!
Laatste check
Ondertussen miezerde het flink en ben ik voor de zekerheid nog een stukje doorgelopen. Stel er waren nog meer almen waaruit ik moest kiezen.
De omgeving veranderde duidelijk. Het werd minder steil, steeds groener en begroeider.
Ik geloofde het wel, de derde alm was gewoon dé alm.
Mission part 3 accomplished!
Ik moest ma bellen. Moet het toch iemand vertellen?
Pauze met Joy Division
Nou, dat belletje kon ik wel vergeten, want ik bleek totaal buiten bereik. Hmmmm… wel gps, maar verder geen contact met de geciviliseerde wereld. Hoe dan?
Maar vind het best raar, want wat als er wat gebeurt? Die kloof is niet echt een parkje voor mensen die normaal op een zonnige zondag even de benen strekken. Maar goed, nog niet zo heel lang geleden was er ook nog niet veel om ons te redden en vielen we ook niet en masse dood neer.
Tijd voor een tweede pauze. Ik vond een plekje uit de wind en dus uit de miezel. Broodje, colaatje en ik wilde per se het muziekje horen dat al telkens in mijn hoofd zat. Normaal weiger ik te wandelen met muziek, beter de omgeving absorberen en opletten waar je loopt, maar nu moest het even.
Op mijn telefoon Joy Division opgezocht. Het bleek ‘Insight’ te zijn, het vierde nummer van Unknown Pleasures. Nou die stond vanaf daar bijna op repeat.
Voor ik weer ging lopen heb ik mijn ‘oortjes’ maar gepakt en startend met het eerste nummer de terugweg ingezet. Blij dat ik het opladertje mee had anders had ik het niet gewaagd.
De extra energie van de muziek kon ik nu wel gebruiken. Mijn lichaam was nu écht moe… ondanks de extra kracht van het slagen van mijn ‘missie’ voor vandaag.
Mijn ‘missie’, de kloof en jouw muziek, het was goed zo. Het was bijna perfect.
En weer bij de geitenboom
Na het album Closer was de koek op… die live nummers kan ik niet veel mee. Ondertussen was ik niet ver meer van het einde en stootte regelmatig – ondanks dat ik rustig en voorzichtig afdaalde – mijn tenen aan te hoge stenen. Een vloek is hier en daar wel gevallen.
Dus de elpees van Joy Division waren op en ik zocht wat anders… iets dansbaars nu. Ik kon wel wat energie gebruiken.
Mijn oog viel op de cd van Afro Celt Sound System. De cd waarvan ik een nummer heb gebruikt voor de film van deze dag.
Op die film dus de wandeling en na de rit hierheen begint dan de kloof met de boom met de geiten. Die waren toen lekker van de vruchten of verse bladeren aan het snoepen. Hoe mooi wil je een wandeling beginnen?
Die geiten zijn er nu ook volop te vinden. Vaak met met hun jongen. Te leuk en zo lief!
Afro Celt Sound System was een mooie keuze; vrolijk, dansbaar plus de herinnering. En ik loop verder, meezingend in mijn hoofd, niet wetende dat de boom al zo snel in zicht zou komen.
Wat een mooi moment… totaal niet gepland… ingegeven door … uhhhh… door een soort van spontane ingevingen.
Was natuurlijk ook even heel emotioneel. Echt huilen, nee. Maar even die keel en die prikkende ogen. Dit, Spanje, rondrijden, wandelen, was toch al iets van ons samen. Tijdens de vakanties waren we het intenst samen… en samen aan het genieten. Is toch ‘maar even afgepakt’. Zo voelt het gewoon.
Eenmaal bij de auto was ik de enige nog op de parkeerstrook. Keren kon makkelijk even verderop. Er volgde nog een ervaren wandelaar, zo te zien aan zijn outfit.
Erg vermoeid, maar zo enorm voldaan, reed ik terug naar het hotel. Of eigenlijk scheurde ik. Haha, hield de laatste wandelaar (een local) goed bij. Kan ik!
Wat nu?
Het wordt afzien… hoe dan ook, maar er loopt een paadje omhoog. Er is zelfs een bruggetje. Hoe bij de brug te komen is mij een raadsel, net als hoe ver het pad echt omhoog gaat.
Dit is – zoals ik dacht – niet verantwoord om alleen te doen… al is het nu ik de paden en de brug gezien heb, vooral vanwege mijn conditie.
Nu ben ik echt totaal verzuurd, afgestoffeerd, niets meer waard en heb zeker twee dagen rust nodig. Dit betekent: zondag terug, want maandag moet ik alweer naar Madrid. Een combinatie van die twee op één dag is niet verstandig.
Maar zondag met gids, die is natuurlijk allang volgeboekt met weekendtoeristen. Iemand die van wanten weet in dit gebied en Engels spreekt is ook goed. Waar vind ik die?
We zullen zondag denk ik eerst over het gewone pad moeten, dus een uur stijgen… en dan een uur op en af. Vervolgens afdalen naar de beek, ik schat een half uur zeker. Na de oversteek omhoog. Een uur? Twee uur? We zitten dan al op ruim drieënhalf uur… de maximale lengte die ik normaal kies voor een wandeling.
Met pauzes en foto-momenten zit je zo aan de vijf uur. Foto-momenten zal ik reduceren, maar om het uur 10 minuten pauze is toch wel heel lekker en raadzaam voor mij.
Dus als we de alm bereikt hebben, ben ik al afgemat en moeten we alle weggetje weer terug nemen. Vooral bij het dalen moet ik mij op mijn benen kunnen vertrouwen.
Daarom sowieso twee dagen rust en goed eten om de spieren te voorzien van de nodige mineralen en eiwitten. Ik moet ze in twee dagen in de best mogelijke conditie krijgen.
Morgen eerst maar eens langs de gids met de foto’s, want opsturen via de wifi of andere internetverbinding… wordt ’m hier echt niet.
En als de gids zondag niet kan, dan moet ik andere keer maar weer terug want die twee dagen… die heb ik toch écht minimaal nodig om te herstellen voor deze ‘challenge’.
Wow!
