Trip on memory lane_Dag 7:
De alm. We made it!

Zondag 16 juni 2019__Het laatste deel van mijn ‘missie. De kristal heeft z'n plek gevonden. Je laatste as is uitgestrooid. De alm was de perfecte plek en wat was het er móói! Ik heb onwijs genoten en het zwoegen was goed te doen. Zijn alle inspanningen en sportdrankjes toch niet voor niets geweest.

Net als de keren dat ik een vlucht moet halen, had ik voor vanochtend de wekker drie keer gezet. Doet de één het niet, dan de ander wel. Verslapen zal mij niet gebeuren. Niet vandaag.

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (1) - Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

Het beloofde een zonnige dag te worden en ik had alle tijd om mij klaar te maken voor vertrek. Ontbijtje, eten voor onderweg, pleisters op alle plekken waar mijn schoenen zouden kunnen wrijven. Vocht, kleding, telefoon, zonnebril, sleutels, zonnebrand… je as, de kristal… extra paar sokken… heb ik alles?

Zo niet, dan reden we straks sowieso weer langs het hotel.

De ideale lijn

Negen uur moest ik Andrès en zijn hond Suba (?) in Panes ophalen. Het werd tien over negen en we vertrokken direct. We reden in jouw rijstijl – die van de ideale lijn – over de slingerweggetjes richting het startpunt van onze ‘hike’.

Andrès had geen bezwaar tegen die rijstijl, want dat deden ze zelf ook tijdens hun jeepsafari’s. Niet – zoals jij – om de ander niet misselijk te maken, maar om de banden te sparen.
Beide redenen zijn goed, alhoewel ‘het tempo erin houden’ mijn voornaamste reden is. Volgens mij die van jou stiekem ook, maar met die van jou had je wel een goed excuus als ik weer zat te morren.

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (23) - Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

De kristal én de Naranjo de Bulnes

Op een lege maag en zonder koffie kan je niet wandelen, dus Andrès nam me eerst mee naar een cafeetje in Las Arenas. De dag starten in een café is natuurlijk hier wel traditie, maar ik had – op z’n Hollands – al keurig mijn ontbijtje op de kamer gedaan.
Dan maar een verfrissend colaatje. Bovendien kwam de stop mij ook wel mooi uit om Andrès de homp kristal met de as te tonen.

De zak met as, die kwam later wel. Is ook niet echt spannend om te laten zien.

Andrès was natuurlijk ondertussen erg nieuwsgierig geworden wat ik nou voor speciaals naar die alm ging brengen. Bovendien hoopte ik erop dat hij de kristal voor mij wilde sjouwen. Al dat vocht en ook nog die kristal in mijn rugzak, ik wist niet of dat nou zo ideaal voor mijn balans en nekspieren was. Die zouden het zonder de kristal al zwaar genoeg krijgen.

Trots toonde ik Andrès het resultaat van mijn voorbereidingen. Hij was een soort van onder de indruk en reageerde enthousiast. De kristal leek namelijk enorm veel op de belangrijkste top voor de klimmers in dit gebied. “Een top waar geen geiten komen”, noemde hij het.

Aan de muur in het café hing een grote foto van die top. En inderdaad, de kristal leek daar best wel op! Tenminste, als je hem niet – net als ik op de foto – ondersteboven houdt. Maar zelfs dan!

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (2) - Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

De naam van de top heb ik niet onthouden, maar online vind ik al snel Naranjo de Bulnes. Kijk ik bij de ‘afbeeldingen’, dan hoef ik aan het zoekresultaat niet te twijfelen. En zeg nou zelf, hoeveel bergen hebben zo’n typische top?

Het eerste stuk

Door naar Poncebos, waar we rond kwart over tien helemaal aan het einde parkeerden (altijd handig zo’n insider naast je). Ik vroeg aan Andrès of hij het doosje met de kristal wilde dragen en dat was oké. Ik gaf hem het doosje, maar hij wilde de kristal uit het doosje halen en los in zijn tas doen. Andrès moet toen de as hebben gezien, want hij stopte de kristal terug in het doosje een deed deze in zijn rugzak.

Ik kreeg de stokken en mijn lange broek liet ik nog even lekker in de tas. Beter deed ik hem aan voor de teken, maar mij te heet en, hallo!, eindelijk zon hoor!

Vlakke start

We namen het lage pad dat ik donderdag had zien liggen, maar waarvan ik geen flauw idee had waar het uitkwam. Nu ook niet, maar het kwam vast goed.
Het is een lekker relaxt pad waar we bijna alleen liepen. Veel relaxter en minder zwaar dan het centrale pad waar iedereen loopt. Dat pad dat zo vreselijk zwaar start en op het eerste stuk alsmaar ‘blijft’ stijgen.

We konden hier bijna met z’n drieën naast elkaar lopen en er was ruimte voor een babbel.

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (3) - Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

Als ik het niet dacht!

Andrès biechtte op dat hij woensdag na onze eerste ontmoeting dacht: dat rare mens, die zie ik nooit meer terug. En dus vrijdag best verrast was dat ik met de foto’s voor hem stond.

Ik moest hierom lachen, en nu weer, want dat was wel wat ik min of meer dacht dat hij dacht. Niet over het terugkomen, maar des te meer over dat ik niet helemaal spoorde.
Haha, spontaniteit en zelfspot in combinatie met de taalbarrière(s)… hoe kansloos wil je het hebben?

Gevonden telefoon en een eerste babbel

We vonden een telefoon en een kwartiertje later kwamen we de eigenaresse met een of haar man tegen. Leuke mensen en ook de enigen die we tegenkwamen op dit pad. Andrès nam de tijd voor een babbel en het is overduidelijk dat hij gek is op zijn vak, de natuur en op dit gebied.

Oefenen met de stokken

En toen… toen was het tijd dat ik de stokken moest pakken en proberen. Ik had daar al een paar dagen een hard hoofd in, want: hallo ik ben geen Nordic Walking-muts*!!! Maar wat moet dat moet. Braaf zijn Nancy, anders haal je die alm niet.

*Nordic walking, onze running gag, nadat we (stand up comedian) Wilko Terwijn voor het eerst hadden gezien.

“Oké, dat valt mee, ik snap het. Mogen die stokken nu weer weg?”

En nu recht omhoog

Neen, de stokken mochten niet weg want we gingen klimmen. We gingen oversteken naar het centrale pad boven ons. Hiervoor moesten we zigzaggend (is nog echt een werkwoord ook!) over een soort ‘losse-stenen-helling’ steil naar boven. Dit stuk was ook wel even enorm pittig, maar dat was dan ook de prijs voor het eerste relaxte stuk.

Die stokken zijn op zo’n steile helling eigenlijk best handig. Ik zou ze bijna ideaal noemen, maar dan voel ik me wel echt een vijftigplusser. Dus ik hou het op ‘handig’.

Puffend en zwetend bereikten we zigzaggend een smal paadje langs de rotsen en kwamen tegen half twaalf op het centrale pad uit. Vanaf hier was het alsmaar het pad volgen, maar die liep – gelukkig – vooral vlak en heel licht dalend verder. Goed gedaan, Andrès! Dank je wel.

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (5) - Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman
Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (6) - Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

De afslag naar de alm

Na een korte pauze en een dikke twee uur onderweg bereikten we het punt waar we moesten gaan afzakken richting het bruggetje beneden in de kloof. Broek aan, de stokken weer in de hand en zigzaggend volgden we het smalle paadje naar beneden.

Twee mannen van – ik denk – onder de dertig passeerden ons. Waar gingen die dan heen? Die alm is toch niet een of andere populaire wandelbestemming? Nee hè!

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (7)- Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

Pauze bij het riviertje

Binnen 20 minuutjes zaten we al beneden bij het blauwe riviertje dat schitterde in het zonnetje. Een heerlijk en idyllisch plekje waar je de bomen en het riviertje zachtjes hoort ruisen. De perfecte plek om heerlijk in de schaduw van de bomen op adem te komen… of je op te laden voor het volgende stuk.

De twee mannen waren daar ook. Andrès sprak ze aan en vroeg – soort van geïnteresseerd – of ze de weg wel kenden en wisten wat hen te wachten stond. Hij weet hoe fout het kan gaan en hoe eigenwijs sommige mensen zijn. De mannen zeiden dat ze de weg wisten en vervolgden wat later hun pad. Andrès vertelde mij dat het toch een beetje zijn plicht was om te zorgen dat mensen buiten gevaar bleven. Snap ik.

Vanwege de energie die je maag zou eisen, mocht ik van Andrès niet te veel eten. Zelf heb ik ooit geleerd dat bij intensief sporten je maag gewoon geen energie krijgt en tijdelijk stopt met het verteringsproces. Vandaar dat mensen gaan braken.
Hmmmm… laat ik maar luisteren. Ik nam nog een paar hapjes voor het zout en stopte mijn heerlijke ‘verse’ broodje toen maar weg.

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (19)- Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman
Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (17)- Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

Plassen en plannen

Ondertussen was het ook hoog tijd voor mijn plasje. Ik had het flink uitgesteld, want: hé, ik ben dit ook niet gewend hoor! Nergens langs de paden bomen of sttuiken, alleen rotsen en steen, dus waarachter had ik moeten gaan zitten dan? En ik ben wel met een vreemde man in de buurt. Hallo! Ga ik toch niet zomaar mijn broek laten zakken?

Volgende keer gaat dat vast makkelijker, want over wandelen met een gids ben ik nu wel erg enthousiast en Andrès en ik hebben al besproken dat er een vervolg komt. Hij had het al over een huttentocht. Geen idee of ik het kan betalen. Maar goed, terug naar de kloof.

Nu recht omhoog

We genoten nog even van de rust, speelden wat met Suba en namen foto’s van deze mooie spot. Te lang zitten is tijdens pittige wandelingen nooit goed, dus rond één uur gingen de rugzakken weer om, stokken in de handen en verder.

We gingen over het bruggetje en moesten direct een pittig stukje klimmen over gladde natte rotsen met zo’n ijzeren kabel. Om die goed beet te kunnen houden, dan weer met links, dan weer met rechts, nam Andrès mijn stokken over. Maar het bleef een pittig stukje.

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (22) - Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

Vanaf daar gingen we zigzaggend door het hoge gras rap omhoog naar de alm. Ook hier was het goed opletten. Het pad – aangelegd en onderhouden door (de laatste) herders – loopt door het dichte gras dat tot boven je knieën komt. Het pad lijkt met aarde of modder te zijn opgehoogd. Maak je een misstap naast het pad, dan zak je zo een flink stuk naar beneden. Nu heb ik sterke enkels, maar je weet maar nooit.

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (18)- Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

Het was dus goed opletten waar je liep. Keek je even om je heen, stapte je zo mis. Ik gebood mijzelf vooral te kijken waar ik liep. Toch lukte dat af en toe niet, je wilt toch weten waar je heen gaat. Is automatisme.
En toen bam! Daar zakte ik toch echt diep weg zeg. Ik had nog een been op het pad en mijn weggezakte bovenbeen kwam halverwege de schoen van het been op het pad! Wat is het? 75 centimeter? Pfffff… nóg beter opletten dan maar.

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (9)- Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

Eindelijk op de alm

Zwaar als het was bereikten we even na tweeën toch eindelijk de alm. Puf puf, hijg hijg. Maar wat was het er mooi! En groot ook! High five!
Maar we waren er nog niet, we moesten nog even verder zweten, dit was pas het begin van de alm.

Het duurde dan ook nog wel even voor we ‘klunend’ het midden van de grasvlakte hadden bereikt. De aarde voelde net als toen we in Zwitserland van het pad waren geraakt en over de bergweides verder liepen. We bleven misstappen want onder het gras leek het wel een gatenkaas. Dit dankzij de ‘opgedroogde’ combinatie modder en hoefsporen van koeien.
Hier waren het denk ik meer graskluiten die je lieten misstappen, maar het gras was zo dicht en hoog dat je niets eronder zag. Je loopt dan gewoon wat voorzichtiger, op de tast, onzekerder en dus langzamer.

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (11)- Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

Vanaf daar in het midden zagen we een mooi plekje voor de kristal. Rechts tegen de rotsen werd het en met uitzicht over de hele alm.

Eenmaal bij de rotsen ging ik eerst even zitten en op adem komen. Het was tegen half drie nu. De wandeling hierheen kost dus ruim vier uur.

Andrès klom nog even verder omhoog over de rosten, hij was nieuwsgierig naar het uitzicht vanaf daar. Ik ook. Andrès moedigde mij aan mee te klimmen, maar het leek mij verstandiger mijn benen te sparen.
Achteraf, heb ik hier wel spijt van want ik was niet uitgeput op het einde, máár dat wist ik toen nog niet.

Tijd om de alm goed te bekijken

Nu ik niet meer op hoefde te letten waar ik mijn voeten plaatste, kon ik de omgeving eens goed bekijken en wat was het er móói! De alm was de perfecte plek voor het laatste restje van je as… én voor de kristal.
Dat je er later wilde wonen. Ik begreep en begrijp het wel.

En je kon er ook wonen! Serieus! Ik zag restanten van herderswoningen en ‘schaapskooien’… zou het hier ook zo heten? In ieder geval zag ik aan de overkant tegen de steile rotsen door mensen gemaakte muurtjes met openingen. Waren het ingangen? Vanaf waar ik stond leken het plekken waar vee veilig kon verblijven zonder weg te lopen en – mits bewaakt – veilig zouden zijn voor roofdieren. Ook waren er her en der restanten van herdershutten te zien, zo groot dat ze meer weg hadden van kleine huizen.

De alm met genoeg ruimte voor een kleine nederzetting heette, shit ik weet het niet meer, iets met vijf, want ik vertaalde het naar de vijfde alm. Waarschijnlijk wisten herders en andere inwoners van de kloof dan wel genoeg.

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (12)- Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

De noodzaak van geiten en herders

Overigens vertelde Andrès mij dat het centrale pad in de kloof is aangelegd door de energiemaatschappij, maar dat de geiten zorgen voor het beheer van de ‘flora’. Zij zijn het die de almen begrazen en samen met de vogels de zaadjes verspreiden. De herders zijn nodig voor het beheer van de geiten én voor het onderhoud van de paadjes zoals die waarmee wij de alm mochten bereiken. Alleen de herders en de overheid passen niet door één deur. Dit ondanks de inkomsten van de vele soorten kaas hier, de Queso de Cabrales. Kaas die zelfs in Nederland te koop is.

Maar goed, zonder de herders zal de kloof er snel anders uitzien dan nu. De vraag is wel wie er anno 2019 nog ambities heeft om herder te worden? … en welk lot de komende decennia de Gargante del Cares dan beschoren is? Zolang er geen dataverkeer is, zie ik het somber in.

De plek voor de kristal en je as

Ondertussen wist ik wel waar ik de kristal met jouw as wilde neerleggen en samen met Andrès vond ik een perfect plekje. De kristal ligt nu verborgen achter een grotere steen. Hier kan hij geen schade aan de natuur berokkenen en zal zeker geen brand veroorzaken. De kans dat iemand hem ooit ziet liggen is heel klein. Alleen Andrès en ik weten hem te vinden.

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (15)- Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman§

Daarna de as zelf. Ik had het er met Andrès nog niet over gehad. Echt belangrijk was het eerder ook niet, ondanks dat het het eigenlijke doel van de reis was. Ik bedenk mij nu dat die homp kristal achterlaten de laatste dagen steeds belangrijker voor mij werd.
Ik pakte de zak en vroeg Andrès of hij er problemen mee had als ik het uitstrooide. Dat had hij totaal niet. Mooi.

We stonden met onze ruggen naar de rotspartij en keken uit over de alm. Ik opende de zak en hield hem omhoog en onderste boven. De wind nam de as mee naar rechts. Wat was dat een mooi gezicht. De wind voerde je as zo rustig over de alm mee, als een sluier. Prachtig.
Op zee werd het – net als bij pa – toch weer een kliederzooitje en aan het Comomeer stond die ochtend nog geen zuchtje wind, maar hier… hier ging het gewoon perfect!

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (13)- Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman
Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (14)- Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

High five! Mission part 5 accomplished!

We gingen zitten en ik stak – om dit moment met jou te vieren – mijn eerste sigaret op en opende mijn colaatje. Ik was en ben blij. Het was echt zo bijzonder en mooi allemaal. We babbelden nog wat en begonnen om vijf voor half vier aan de terugtocht. Dat werd wéér een latertje.

De terugweg

Ondanks dat ik dacht dat de afdaling erg zwaar en moeilijker zou zijn, waren we voor mijn gevoel vrij snel bij de gladde rotsen voor het bruggetje. Volgens de foto’s hebben we over de afdeling maximaal 40 minuten gedaan. Andrès nam bij de gladde rotsen mijn stokken weer en even later zaten we bij de rivier voor een korte pauze. Dit keer met twee kaas – vast Cabrales – etende mannen.

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (11)- Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

Vanaf daar weer omhoog naar het centrale pad. We waren nog niet op het pad of Andrès kwam de wandelclub van zijn moeder tegen. Druk die Spanjaarden! En ik maar om me heen kijken waar ik kon plassen en mijn broek kon wisselen. Wat ik met zo’n groep in de buurt sowieso wel kon vergeten.

Andrès vroeg mij of het oké was dat we een stukje met de groep meeliepen. Ik knikte en zo liepen we een tijdje met de groep mee. Op den duur ging het mij toch echt te traag en bovendien zwabberde de kerel voor mij nogal. Hier moest ik voorbij.

Na ruim een kwartier had ik het gehad en zei tegen Andrès dat ik mijn tempo vooruit liep, maar met foto’s nemen niet ver uit zicht zou verdwijnen. Wat ook niet gebeurde.

Afscheid van de alm, afscheid van jou

Maar wat voelde het raar. De alm die steeds verder achter mij kwam te liggen. Ik heb een paar keer afscheid genomen van de alm… of van jou. Het idee dat je daar nu over deze mooie alm uit mag kijken, dat maakt mij enorm blij.

Vind het alleen raar dat je daar nu zonder mij van al die schoonheid moet en mag genieten. Dat we niet even elkaars handen kunnen pakken om zo’n moment van intens geluk te delen. Dat ik niet even in je ogen die zouden stralen en naar dat tevreden hoofd van je kan kijken. Dat maakt me dan weer een beetje sip.

Liever had ik er samen met jou voor ons huisje gezeten… genietend van al het groen en de rust. Ver weg van de stad en al die gesjeesde mensen.

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (21) - Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

Laatste loodjes

Ik denk dat het een half uur of drie kwartier later was, dat Andrès en ik ons afsplitsen. Ik mocht kiezen over het lage pad of over het centrale pad verder naar de auto. Afzakken via die ‘losse-stenen-helling’ zag ik niet zitten, dus dan maar over het gewone pad. Het pad waar ik donderdag steeds tegen de stenen schopte.

We moesten eerst nog een stuk omhoog, langs het hoogste punt. Gelukkig was ik vandaag toch echt een stuk fitter dan donderdag. De rust had mij goed gedaan en waarschijnlijk deden de isotonen uit de sportdrank ook hun werk. Ik heb zelfs tegen geen enkele steen geschopt!

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (20) - Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

We hielden een laatste pauze bij de restanten van het huis waar ik donderdag ook lekker had gezeten. Daar kon ik ook mooi even een plasje doen. Die lange broek, die hoefde ik nu niet meer te wisselen.

Andrès was mentaal leeg. De hele dag met mij op pad en Engels praten, het was genoeg. “Eerst bier, dan praat ik weer”, zei hij.

Ik denk dat we ergens na 7 uur weer bij de auto stonden. Het laatste deel van mijn ‘missie’ was geslaagd. De zoveelste high five volgde.
Wat was ik blij en extra gelukkig. We hadden de alm bereikt. De kristal had zijn plek gevonden. Je laatste as was uitgestrooid. Beide op de meeste perfecte plek die je maar kon bedenken. En wat was het er mooi! Wat heb je een prachtig uitzicht.

Nog een keer?

Tijdens de wandeling vroeg ik mij af of ik dit niet jaarlijks moest herhalen? Wat later bedacht ik mij dat om de vijf jaar ook goed was. Nog later besloot ik dat eenmalig ook prima was. Ik weet het niet.

Als ik dit (bijna twee maanden later) schrijf, denk ik: wanneer mag ik weer? Het was toch wel enorm kicken, weg van de gebaande paden, je doel bereiken en beloond worden met prachtige gezichten én uitzichten. Maar dan wel met goed gezelschap als Andrès én goed weer… niet met de miezer en wind van donderdag.

Misschien is er wel een combi te maken met deze alm en de hutten waar Andrès over sprak.

Bier!

Als een van de laatsten verlieten we de parkeerplaats en reden naar Las Arenas voor een drankje om de dag mee af te sluiten. We praten nog wat na en – net als op de heenreis – over onze ondernemingen. Andrès – voormalig journalist – is laaiend enthousiast over zijn bedrijf en hoe hij nu zijn dagen vult. Hij begrijpt ook heel goed hoe je een merk bouwt en vindt het ook niet erg als ik klanten voor hem lok.
Ik weet nog niet wat ik wil, mijn geld is nu echt op. Komt tijd, komt raad. Andrès noemt mij een ‘digital nomad’. Misschien moet ik daar wel iets mee. Content maken kan immers vanaf iedere plek met een internetverbinding, daar heeft hij een punt. Nu nog de opdrachten!

Laatste avond

Na het leuke terras heb ik Andrès en Suba terug naar Panes gebracht en ben ik – eenmaal terug op de kamer – begonnen met pakken. Morgen moet ik naar Madrid en de auto inleveren.

Maar wat een topdag was dit zeg. Ik voelde me zelfs gewoon nog redelijk fit op het einde en kon ook nog steeds lopen. Niet eens als een draakje! Ik heb zo onwijs genoten en het zwoegen was goed te doen.

Zijn alle sportdrankjes toch niet voor niets geweest.


Contactgegevens gids

Guías de Picos
Travesía de Panes, 24, bajo,
33570 Panes, Asturias, Spanje
Telefoon: +34 676 54 10 14
Website: https://guiaspicoseuropa.com/es/


Vrijdag 10 augustus 2019__Het was dus niet iets met ‘vijf’, maar met ‘vijftien’. Onderstaand kaartje kreeg ik vandaag van Andrès en dus: ‘Quintana’.
Quinze koppelde ik aan vijf in plaats van vijftien. Dus de ‘vijftiende plek’… of iets geheel anders. Op internet kan ik niets verhelderends vinden. Helaas.

Maar het kaartje is wel gaaf. Je ziet ook het bruggetje, de hoogte, de tijd, et cetera.

Beeld bij blog: dag 7 op pad naar de alm (41)- Mijn thuis heeft kanker - Nancy Moorman

2 reacties

Guias de Picos 17 augustus 2019 Reageer

Grate pleasure to guide you in “my office” and helping to keep your promise.. 🙂
I’m sure he is in peace now.

Best regards,

Andres and Sua

Nancy Moorman 1 september 2019 Reageer

Thank you so much for everything Andrès! So glad I did found you and Sua at the first point I tried. It was a beautiful day with a great guide.

Adios y hasta la proxima! Nancy

Geef een reactie