Door het dal van toen
Inmiddels was het maandag en heb ik een grote omweg gemaakt door het dal waar we de tweede keer dat we in de Picos waren verbleven. Ik reed eerst door de kloof richting Potes, over die best wel smalle slingerweg. De slingerweg die dat dal en de kust met elkaar verbindt. De weg die je geen lolletje vond. Ik snap hem.
Eenmaal in dat dal wilde ik opeens even bij het huisje van toen kijken. Ook omdat ik het eigenlijk nog in mijn dit jaar gemaakte ‘vakantieadressenboekje’ (woordwaarde?) wil bijschrijven en totaal niet meer wist hoe het huisje en/of het gehuchtje heette. Ik zag een bordje Tama, dat klonk me me een beetje bekend. En bij de eerste de beste ingeving waar het huisje wel eens kon zijn, gooide ik mijn stuur om naar links en bleek het ook nog de juiste ingeving. Yes! Best bijzonder want echte landmarks zijn er niet.
Ik nam wat foto’s, ook van het naambordje. ‘La Fragua’, en dan licht opeens wél een grijze hersencel op. Ik zocht het plekje van de foto waarop jij, wachtend op de sleutel van het appartement, je zo heerlijk ontspannen je armen na de rit even goed strekt. Ik dacht dat jij toen onder een boom zat, maar zag helemaal geen boom voor het huisje. Helaas had ik de foto er ook niet bij. Stom, want die staat natuurlijk in het blog met ‘de ontvangen regels’.
De tuin was veel kleiner dan in mijn herinnering. De entree hebben ze wat veranderd, maar weet ik niet zeker. Ik vroeg mij af of het binnen ook wat gemoderniseerd zou zijn. Van binnen zag het er toen eigenlijk niet uit, maar we waren toch meer buiten.
Het bed herinner ik me nog heel goed. Haha, dat bed was een drama. We rolden zo naar het midden, een soort van boven op elkaar. Nogal beklemmend en werden dan ook telkens wakker. Op den duur sliep ik met mijn bovenste knie over de rand, wat voorkwam dat ik weer terugrolde. Geen idee hoe jij je redde, jouw helft stond tegen de muur.
De locatie was te gek, de tuin ook, we kregen zelfs verse kersen van de buren. En jij ontfermde je telkens over de loopse herdershond.
Maar dat bed! Dat was een reden om dit appartement niet weer te boeken, het niemand aan te bevelen, of we moesten zeker weten dat er een goed matras was.
Het dal uit
Eenmaal uit het dal rijdend, zat ik met twee auto’s voor me achter zo’n dubbele vrachtwagen. We reden 30! En maar slingeren over die bergwegen en in iedere bocht stonden we bijna stil. Tijd voor een eerste pauze dus, maar waar? Ik zag nergens een leuk plekje om mijn stoeltje uit te slaan. Ik was een beetje op zoek naar dat plekje van toen met het mooie uitzicht op de Picos. Ik hoopte dat ik het zou herkennen.
Hèhè, een plek. In de rem en parkeren. Zonder dat ik wist waar ik precies stopte om te rusten, het was gewoon de eerste de beste plek die ik zag, stopte ik op exact dezelfde plek als jij toen. Wellicht ook de enige plek, maar goed. Het duurde dan ook even voor ik zag dat het de plek was.
Ik herkende het plekje eigenlijk vooral aan de gele bloemetjes langs het begroeide privéweggetje. Ik zag de foto weer voor me én de gele bloemetjes. Ik weet nog dat je linksachter me stond. Dat je foto’s nam. Aan wat je zei. Hoe ik de omgeving voor de laatste keer in mij opnam. Genoot van mijn laatste blik op de Picos na wéér een heerlijke vakantie met jou.
Dit allemaal herinnerend kwamen de tranen. Ook het besef dat de kristal met de laatste as daar ergens richting de horizon lag en ik ‘alles’, met jou erbij, ging achterlaten, had zijn impact. Dit trok al sinds zaterdag aan me.
En toen kwam er ook nog een wit vlindertje langs en Mike zei al een paar keer: “Iedere keer als we het over Ronald hebben, komt er een wit vlindertje voorbij.” Ik ging stuk!
Om zeker te weten dat het hetzelfde plekje was, moest ik deze foto nog opzoeken. Net gedaan en ‘ik’ ben in ieder geval overtuigd.
Onder de indruk
Moet gezegd: na al mijn vakanties dit voorjaar, ben ik toch wel heel erg onder de indruk van dit gebied in Noord Spanje. Algarve was prachtig, Mallorca nog mooier, Menorca wat vlak maar oké en Lesbos was ook best mooi áls je wat verder keek dan je neus lang was. Maar dit gebied is écht uniek met alle schoonheid!
De Alpen, de Dolomieten en de Pyreneëen, allemaal mooi, maar zo enorm anders dan dit. Het zijn hier écht pieken, piek na piek na piek, Pieken die continu achter elkaar opdoemen, naast elkaar van perspectief veranderen én weer verdwijnen.
Snap wel waarom je het hier zo mooi vond. Toen vond ik het ook wel mooi, maar heb nu meer ‘vers’ vergelijkingsmateriaal. Ben me wellicht bewuster van het verschil. Of ik ben gewoon meer met de omgeving bezig, in plaats van met filmen.
Door naar Madrid
Na mijn traantjes gedroogd te hebben en nog even genoten had van het uitzicht en de rust, klapte ik mijn stoeltje in en vervolgde mijn weg. Ik kwam langs de uitkijkpost van toen, daar waar we een Nederlands stel met een camperontmoetten, en de Hollander op de motor. Ik weet nog dat ik zei: “Dit soort Nederlanders is niet erg om op vakantie tegen te komen.”
Vervolgens reed ik door het groene valleitje van toen. Nu van de andere kant. Toch minder imposant. Ik passeerde het grote stuwmeer en kwam uiteindelijk eindelijk op de snelweg. Vanaf de vallei was het saai, maar op de snelweg nog veel saaier. Ik was dat bijna vergeten, maar opeens daagde het weer. Had bijna spijt van mijn keuze.
Het duurde en duurde maar en op den duur was het weer vechten tegen de slaap. Rond 18 uur moest ik tanken en zat ik nog in bikini met shirt en korte broek. Tijd voor mijn tenue de ville. Deur open, wow! Heet! Wist niet wat ik meemaakte. 18 uur en 30 graden. Er enthousiast om mij om te kleden was ik opeens niet meer.
Bij de pomp voor het eerst in mijn leven twee energiedrankjes gekocht. Van Coca-Cola én met introductiekorting, dus ik waagde het er maar op. Nog 175 kilometer immer gerade aus naar Madrid. Wie weet hielp het.
Ma-dra-ma-drid
Hehe, daar kwam Madrid in zicht. De navigatie zou me wel naar de hostal loodsen. Daar hoopte ik de bagage te droppen en door te rijden naar het vliegveld om daar keurig op tijd de auto in te leveren. En dan met de bus weer terug.
Test #1
Helaas, parkeren voor de deur van de hostal kon ik wel vergeten. Plan B was een garage zoeken en dan maar een paar keer heen en weer lopen. Rondje rijden, garage eigenlijk te ver weg gevonden en bleek ook nog een 1 euro per minuut. Ben je niet goed?!
Even rekenen, Plan C – met de taxi vanaf vliegveld – is waarschijnlijk even duur. Spullen weer in de auto om dan maar eerst de auto in te leveren en met de taxi terug te gaan.
Dat klinkt heel relaxed, maar is het niet als de navigatie telkens te laat probeert je van baan te laten wisselen en ook nog eens de dichtstbijzijnde tankstations niet kan vinden. Alleen maar heel ver weg, 8 kilometer minimaal. Zelfs niet toen ik er 50 meter (!) vanaf stond. Mijn humeur… die had ik niet eens meer.
Eenmaal uit de auto en na alles geregeld te hebben, ben ik eerst maar eens tussen twee boxen van autoverhuurbedrijven met al mijn bagage om mij heen op mijn klapstoeltje gaan zitten. Even resetten, mijzelf afvragend hoe ik in mijn eentje al die zooi nou in hemelsnaam naar de taxistandplaats kreeg.
Uiteindelijk was dat gelukt en zat ik blij in de taxi. De chauffeur voelde als mijn grote redder. Ik kon ontspannen.
Test #2
Maar bij de hostal werd ik weer getest. Die bleek onbemand en om binnen te komen, moest je geluk hebben, het geluk dat je met iemand mee naar binnen mocht. Het oude kantoor-/woonhuisgebouw bestond ondertussen uit meerdere hostals. Wat een chaos. Is Amsterdam ook zo? En dus stond ik daar gezellig op de stoep.
Eenmaal binnen ging het met de telefoon. Ik kreeg de codes van de deuren en werd in een kamertje zonder ramen en zonder airco gepropt. Maar, hallo, ik heb met airco gereserveerd. Was ook niet warm ook overal. Ik kreeg de code van een andere kamer met zelfs een raamPJE. Helaas, de airco deed het niet.
Nou ja, ik was er klaar mee voor vandaag. Hapje eten en vooral ontspannen verder.
Wat kom ik hier eigenlijk doen?
Dinsdag 18 en woensdag 19 juni 2019__Stilletjes vraag ik mij af wat ik hier eigenlijk doe. Ik ben platzak en heb geen uitzicht op werk en/of opdrachten. De stad ken ik nu wel. Heb kasten vol kleren, schoenen en tassen. Ik heb alles wat mijn hartje nog aan materialistische wensen had, dit winter al gekocht. De inhaalslag die ik nodig had. Dus wat doe ik hier dan? Oh ja, morgen een grote (was)tas zien te scoren – zodat ik van vier tassen één kan maken – en ik ga op zoek naar echt lekkere kaasjes waar ik wel eerst van mag proeven.
Even langs die ene zilverwinkel voor een brede slavenarmband, want die heb ik nog steeds niet. En die wil ik toch wel heel graag kopen in jouw naam en daar jouw naam in laten graveren. En ik kan gaan luieren in het park. Die dagen kom ik wel door.
Achteraf__Dit doe ik nooit weer! Ik ben bekaf thuis gekomen. Madrid was killing na de Picos. In de Picos was het mooi, had rustgevend kunnen zijn, maar door mijn ‘missie’ ook best druk of volgepropt.
Madrid is hectisch, heb geprobeerd het langs mij heen te laten glijden. Lukte aardig, maar op het einde kon ik ook niet bij mijn bagage en zou ik de taxi mislopen en misschien wel de vlucht… of de bagage. Dat was een bijzonder a-relaxed uurtje. Dit kon ik niet even losschudden. Ik hou van Madrid, gezellig met ma vlak voor Kerst, maar niet zo. Niet deze combinatie, niet in deze volgorde.
Ik weet wat je nu denkt!
En die airco? Die is nooit gemaakt.
