30 jaar

Gelukkig was je er nog. Je had op mij gewacht. Ook voor jou voelde het goed. Dat is altijd zo gebleven. Ik heb later even getwijfeld, maar besloot daardoor wel dat jij echt de man voor mij was. Zo was het en niet anders.

Bekijk je het van een afstand, dan waren we dertig jaar samen. Bekijk ik het vanaf dit moment, dan ben ik alweer een flinke tijd alleen (over). Alleen met Nozem wel te verstaan, met lieve mensen om mij heen en met jou in mijn hart.

Veel stof heb ik vandaag niet. Ik ben heel druk met weer een nieuwe ‘onderneming’ opzetten. Te druk eigenlijk. Ik leef al sinds Spanje onder een steen. Schrijf me lijp, vandaar dat het hier nu niet lukt. Maar nog even, de laatste loodjes.

Verder gaat het ook weer goed. Gelukkig wel. Net als bij veel mensen ging het afgelopen half jaar niet van een leien dakje, grote en klein tegenslagen heb ik geïncasseerd. Ik kom aan 43 punten … in een half jaar! Iedere week was er wel wat, soms vaker.

Maar na wat chagrijn, ben ik alweer paar weken de oude. Schijnt iets met de sterren te zijn. Bijzonder fenomeen. Toch wel. Ben dan ook niet de enige die een raar half jaar erop heeft zitten. Veel mensen lijken knopen door te hakken op weg naar een ander, misschien beter bestaan.

Of ze krijgen iets op hun bord wat hun leven drastisch verandert. Er is veel pijn, maar ik zie ook een soort van dappere gevechten om er beter uit te komen. Het zal allemaal wel ergens goed voor zijn. Geen idee. We gaan het zien.

Gelukkig is dat laagje chagrijn dus weer verdwenen. De emmer met frustraties flink geleegd. Was al bang dat dit ‘de nagalm’ was. Bang dat het misschien zou escaleren en ik straks echt ver van huis zou zijn. Hulp gezocht, beter te vroeg dan te laat.

Maar de sterren hadden al bepaald dat het genoeg zo was, want alles zat alweer mee. Moest alleen nog op gaan vallen, daarvoor heb je ‘retrospectie’ nodig. Haha, mooi woord. Maar het is bijzonder hoe het tij is gekeerd na de aanrijding en ‘Nozems ballen’. Ik denk dat die twee zaken binnen één uur ‘de genadeklap’ vormden.

Die Copen. Die kraak. Dat geluid. Ik kon het niet geloven. Ik hoorde je nog zeggen dat ik er extra voorzichtig mee moest zijn. Ik zat een tijdje verbluft in de auto. Vervolgens hoor je ook nog dat ie waarschijnlijk total loss wordt verklaard. Ik vloekte heel hard, tranen kwamen boven. Dat was even goed slikken.

Het is maar blik, maar deze auto heeft een te grote emotionele waarde. Onze fun car. Ik heb hem nota bene voor het overgrote deel van jou gekregen. Die gaan ze mij niet afnemen. Al moet ik bedelen om brood, die auto blijft! En dan vijf weken later eindelijk het bericht. Alles wordt toch vergoed. Yes!

En gelukkig doet Nozem het ook goed zonder ballen. Ja, ik weet het. Ik had het je nog zo beloofd, maar ik moest een keuze maken. Die grote ballen waar jij het over had, die produceerden te veel testosteron met alle gevolgen van dien. Wat moest ik doen?

Man, wat miste ik je als klankbord, als sparringpartner. Wat miste ik die arm om mijn schouders die mij bemoedigend toesprak dat dit het beste plan was. Ook al vertrouwde ik op de adviezen van mensen die meer weten over honden, ballen en hormonen, het vrat aan me.

Ik had zo graag jouw goedkeuring gehad. Nozem voelt toch als iets speciaals dat ik van jou heb gekregen. Hij is nu twee jaar bij ons, bij mij, en je weet hoe ik over hem waak. Nobody touches my dog! Samen hebben we voor hem gekozen. Ook die beslissing namen we samen.

Ja, na bijna dertig jaar samen grote beslissingen nemen, iemand die achter je staat bij zaken die heel zwaar voor je wegen, aan je hart gaan, iemand die je frustraties wegwuift en je lachend aankijkt om je even te herinneren dat het allemaal niet zo erg is, dán mis ik je.

En toch is het krom, maar hoe fijn is het als je af en toe even de verantwoording op iemand anders kunt afschuiven?