Donderdag 21 mei
Vandaag 21 mei, was dat niet de dag dat we voor het eerst naar de specialist gingen? Ik schud wat hersencellen wakker, verbind ze met elkaar en concludeer dat het ook echt zo was. Het was de dag dat we met spoed naar de specialist gingen, een paar dagen nadat je eindelijk tóch maar eens naar de dokter ging.
Ergens rond 3 uur ‘s middags werden we ontboden bij de specialist die even bij je naar binnen keek. De specialist die kwam met de boodschap dat je onmiskenbaar een behoorlijke tumor had.
Het was 2015, het is nu 2020. Vijf jaar zijn verstreken. Vijf jaar waarin alles ging veranderen. Het begon op die donderdag.
Dát wat ik ooit verwachtte, ergens over een flink aantal jaren. Want 2 op de 3 gaan nou eenmaal een roteinde tegemoet, dat wisten we. Dus 1 van ons 2 moest bijna zeker wel de klos zijn, misschien beide. Maar nu stond het zonder kloppen voor onze neus, midden in ons thuis… en niet zo’n beetje ook.
De energie trok uit mijn lijf en duizenden vragen tolden door mijn hoofd. Jij bleef rustig.
De week erop moest je terugkomen voor een kijk-gebeurtenis… om de ernst beter in te schatten.
Donderdag 28 mei
Moedig ging je met je lege darmen naar het onderzoek. Terwijl jij bijkwam uit het ‘roesje’, kreeg ik te horen dat je een tumor van zo’n 9 cm doorsnede had. “Ongeveer ter grootte van mijn vuist”, zei de specialist.
Alles stopte. Dit deed zo vreselijk pijn. Ik liep naar de afdeling en spuide het verhaal tegen de eerste beste verpleegster. Belde ma of ze kon komen, alsof ze mij kon troosten. Ma kwam.
Eenmaal wakker heb ik het je denk ik wel moeten vertellen, mijn gezicht sprak vast en zeker boekdelen. Misschien heb ik het kunnen beperken tot iets van ‘het is mis’. Je reageerde met dat je niet anders had verwacht.
Met ma gingen we naar de specialist die het jou zelf zou vertellen. Er waren aanvullende onderzoeken nodig.
Donderdag 4 juni
Mijn verjaardag. De dag des oordeels. De kanker had zich al ruim verspreid. Ik reageerde met een luidde niet misverstane vloek en vroeg of het nog erger kon. En dat was een serieuze vraag. Een vraag waarop de tikkie autistisch aandoende specialist geen antwoord gaf. Een antwoord heb ik ook nooit gekregen. Het maakte ook niet uit.
Jij kreeg wel antwoord. Je vroeg of je nog ‘een fighting chance’ had. Die had je, zei de specialist… en kon je maar beter met beide handen aangrijpen.
Weer bleef je rustig. Ik was tot de maandag erop een soort van wanhopig en labiel wrakje die geen minuut meer zonder je wilde zijn, hoe lang hadden we nog samen? Ik zag het somber in.
Het werden toch nog ruim drie jaren. Jaren van hoop en tegenslagen, maar ook jaren die ik met jou niet had willen missen. Jij geloof ik ook niet.
De kracht van onze verbinding toonde zich nu van zijn mooiste kant. Op een aparte manier waren we zo in deze situatie toch enorm gelukkig samen. Raar om dat zo te omschrijven, maar het was gewoon fijn zo samen te zijn.
Maar moest ik of kon ik het ooit over doen, dan gooi ik toch jouw hele kankerverhaal uit het script… en ze leefden nog lang en gelukkig.
Donderdag 11 juni
We hadden een abonnementje op de donderdagen… maar een dag van onderzoeken en intakes.
Maar vijf jaar. Het lijkt zo lang, maar voelt zo kort. Je tweede verjaardag waar je zelf niet bij was, zit er alweer op. Ook deze werd niet gevierd. Nog drie maandjes en ik ben alweer twee jaar een heuse ‘alleenstaande’.
En eindelijk was je van de week duidelijk in mijn dromen. Voor het eerst, andere keren waren vager en ononthoudbaar. Maar van de week heb ik onthouden!
Blauwe ogen in een gezonde kop, glanzende krullen en een normaal lijf. Dat hoofd waar ik graag naar keek, blij, energiek en vooral tevreden. Die Ronald met wie ik vijf jaar geleden vaarwel moest zeggen van het leven dat we nog zo graag nog eens 25 jaar samen hadden volgehouden.
En wat zat ik te doen? Te spelen met mijn telefoon. Meer dan even opkijken deed ik niet.
Maar ik zag je wel.
