Dat was het dan. Je bent er niet meer. In de woonkamer is het nog heel stil. In plaats van jou slaapt ma nu op de bank. Niet op jouw plek.
Slapen gaat niet meer. Ik heb genoeg te doen. Mijn ogen wiIlen echt niet meer dicht. Ik rek me uit en word direct vrolijk begroet door Nozem en Jack. Je zou het ook ‘een aanval van vreugde’ kunnen noemen. Joepie, ze is wakker!!!
2 hondenkoppen vlak boven me. Ik knuffel wat met die harige viervoeters en bedenk mij dat ik de 1e ochtend na het overlijden van mijn maatje (voor het leven), niet mooier wakker zou kunnen worden. Goedemorgen schatjes.
Het is goed zo. Je kon echt niet meer. Je dood was een verlossing, voor jou, voor mij én alle andere mensen die je lief hadden.
Alleen in ons bed
Ergens ben ik wel blij – en dit wist ik allang – dat we al tijden niet meer samen in hetzelfde bed wakker werden. Zeg maar gerust sinds juni 2015. Ik ben daarvan allang afgekickt. Dat scheelt.
Best raar, maar ik mis je op dit moment niet. Later hoor ik dat dit ook door de adrenaline kan komen. Je eigen beschermmechanisme. Ik ben er in ieder geval blij mee. Ik had verwacht én gevreesd dat ik compleet stuk zou zijn. Net als in de film.
Stilzitten kan ik nu helemaal niet
O.k., waar waren we? Wat moet ik vandaag doen? Shoot me.
Esther regelt – of beter: managet – de uitvaart.
Dan maar gewoon opstaan en zoals altijd de dag beginnen met thee en fruit. Echt smaken doet het me niet, de adrenaline (die al sinds donderdag toen je viel door mij heen raast) levert naast strakke spieren en stramme kaken ook nog eens een hele droge mond.
Als ik dit 4,5 maand later schrijf, heb ik eigenlijk geen flauw benul wat ik precies vandaag gedaan heb. Toch borrelt – al schrijvende – van alles weer boven. Wat nou ‘waas’? Alles staat (nog) scherp op mijn netvlies gebrand.
Belletje van de huisarts
Rond het middaguur belt de huisarts en vraagt hoe het met me gaat. Ik krijg iets om te slapen en om de dagen door te komen; Temazepam en Oxazepam. Allemaal met pam. Dat gaat lekker.
Oxazepam is een kalmeringsmiddel en zou helpen om mijn zenuwen een beetje af te toppen en dus mijn (kaak)spieren te ontspannen. Niet dat het veel helpt, maar ach. Geen idee hoe het zonder zou gaan. De Temazepam is een inslaper.
De huisarts vertelt ook waarom alles zaterdag zo ontzettend langzaam ging. Splash, de huisartsenpost, wilde je Dormicum niet accorderen. Wtf! Klootzakken!
Facebook en bellen met instanties
Ik check regelmatig op Facebook de reacties op het bericht over je overlijden. Ik zie dat het bericht zelfs door diverse vrienden is gedeeld. Bijzonder zeg.
Ik moet wat om handen hebben, de adrenaline kwijtraken en begin maar alvast met het plegen van de telefoontjes naar de diverse instantie. Ik maak netjes aantekeningen op een tekenblokje. Niets voor mij. Normaal onthoud ik alles wel, maar ben daar nu niet zo zeker van. Van alles tuimelt tegelijk over elkaar in mijn hoofd en dit zijn toch wel ‘belangrijke zaken’.
Tegelijk begin ik op hetzelfde blok – om niets te vergeten – met een to-do-list. Een snel groeiende lijst die later enorme proporties aanneemt. Geen stress, komt goed, ik heb de tijd.
Het tijdstip van je uitvaart
Esther onderhoudt contact met Uitvaart24 en laat weten dat ‘donderdag 13 uur’ deze week de enige nog vrije plek is in De Haagse Duinen – het uitvaartcentrum/crematorium van mijn keuze. Doen!
4 dagen dus. 4 dagen is nog steeds de minimale tijd; tegenwoordig heel kort en bijna een uitzondering. Dus ik ben er erg blij mee en geef mijn ‘Go!’.
Het kan mij niet snel genoeg gaan. Nog 3 nachten.
Ik weet niet eens waar je nu ligt
Het idee dat je ergens onnodig lang in zo’n koude cel moet liggen, stond mij al eerder niet aan. Nu ook niet. Koud en hard metaal, daar ligt toch niemand lekker?!
Daarom wilde ik alles zo snel mogelijk. Alleen… ik weet niet eens waar je ligt! En nog steeds boeit het me niet. Dat lichaam dat jou zo in de steek liet, ik kan er op dit moment niets mee. Liever geloof ik in je ziel… dat die nog hier is. Heel dichtbij.
40 dagen zei Petra.
De Afscheidsborrel
Er is ook nog plek in Strandtent 14 voor je afscheidsborrel. Hatseflats! Dat kan ook van onze lijst. Dank je wel Esther. Doe je goed.
Je kist
Esther en ik hebben in de middag en avond overleg via Whatsapp over hoe en wat straks met je uitvaart én de borrel erna.
Esther komt met dezelfde kist als ik een paar weken eerder voor je gezien heb. Ik was toen nieuwsgierig naar wat zo’n ding kost. Ik moet hem alleen nog even officieel bevestigen en doe dat.
Je foto in het groot
Rond een uur of 3 besluit ik spontaan dat ik een grote foto van je wil hebben voor achter de kist. Ik kijk op internet of we deze nog voor donderdag in huis kunnen hebben. Dat zou moeten lukken en ik besluit voor de zekerheid toch even te bellen.
Als ik snel bestel, kan het. De vrouw die ik spreek zal er dan voor zorgen dat de foto vandaag nog geprint wordt en op de post gaat. Ik zoek de foto die ik gisteren ook voor de Facebook-post heb gebruikt, mijn favoriet, en ga aan de slag.
Het wordt een A1-uitvergroting op heel dik golfkarton. Ben zo benieuwd!!!
In alle vrijheid wachten op de klap
God, wat ben ik blij dat we niet niet (te) lang hoeven te wachten. Dat wil ik ook echt niet. Wachten, bah! Ik wil terug naar een normaal leven. De draad zonder jou leren oppakken. Een leven zonder mij zorgen te maken over jou.
De vrijheid van mijn ding weer doen. Net zoals vroeger. Zoals we eigenlijk ook deden voor je ziek werd. Geen rekening meer houden ‘met’. Niet meer op de klok kijken omdat je alleen thuis bent, ook al was ik er heel graag voor je. Toch vond ik dat moeilijk, ik was het niet gewend. Ik deed het allemaal graag voor je, maar nu het niet meer hoeft…
En ik wil door die klap heen. Die klap waar iedereen het alsmaar over heeft. Die klap waarbij ik mijzelf op de grond zie zitten terwijl ik je spullen probeer te ruimen. Jankend, schreeuwend, krokodillentranen. Een beeld dat ik al jaren zie. Net als in de film.
Laat mij er maar doorheen gaan, ik kan niet wachtuh… want daarna schijnt het weer beter te gaan. Dan zie je de zon weer schijnen. Dus kom maar snel op met die klap. Ik daag je uit!
Je kaarsje brandt
Ma, of ik, of samen laten de honden uit en we eten ook vast iets. Anyway, het is nu te lang geleden en iets te veel om nog exact dit soort details te herinneren. Sorryyyyy!
’s Avonds steekt mama weer je kaarsje aan en zal dit nog heel veel avonden doen.
