Jij was wel de moeite
Het is al een uur of half 7 en tegen beter weten in vecht ik me – voor ik nog wijzere dingen ga doen – door de vakantiezooi die nu wel eens de kast in mag. Na een flinke footprint dit najaar met vakanties en tripjes gemaakt te hebben, blijf ik begin dit jaar voorlopig even op honk.
YouTubeMusic doet zijn eigen ding op de achtergrond en draait een plaat van Madonna. Opeens valt mij iets in de tekst op. Raar, want luisteren naar teksten doe ik eigenlijk zelden tot nooit, maar misschien valt het me nu wel op doordat ik het daarover gisteren nog met iemand had.
“If you’re content with who you are and feel perfectly fine just by yourself, only someone who makes you feel even better is worth sharing your life with.”
Ja, schat JIJ was de moeite om ruim 28 jaar van mijn leven mee te delen, maar ik ben ook blij dat ik het zo goed red zonder je. Alhoewel, zonder je?
Oók jij leeft natuurlijk nog steeds in mij voort… in hoe ik denk en in alles wat je mij verder nog geleerd hebt. Ik ben blij met wie ik ben en de mensen om mij heen. Het is prima zo.
Je stoere sneeuwstappers
En dan opeens zie ik je schoenen. Shit, die moeten ook nog verkocht op Marktplaats voor de winter voorbij is. Had ik er nou al foto’s van? Vast wel. Alleen nieuwe maken is sneller.
En terwijl ik dat doe, denk ik aan hoe enorm blij je was met die schoenen die ik vorig jaar (december 2017) tegelijk met sneeuwschoenen voor mij (en Nozem) scoorde.
Tja, heel veel nieuwe kleren wilde je sinds je ziek was ook niet. Onze kasten hingen al vol, en je wist dat je niets meer zou slijten. Laat staan schoenen, want je voeten deden pijn en je trok – naast je warme sloffen – alleen nog je ingelopen witte sneakers.
Samen trots aan de wandel
Maar met deze was je opeens toch weer blij als een kind. Ik zie nog heel goed voor me hoe jij voor mij ’s avonds laat met Nozem even naar buiten ging, mét je favoriete jas en trots op je stoere schoenen. Ik mocht dan lekker op de bank blijven van je, maar keek jullie vaak na. Zo’n grappig stel samen.
Nozem vrolijk naast je, huppelend op z’n zwabberpootjes. Jij met je dikke jas en je zevenmijlslaarzen. Allebei blij en trots op elkaar, zo liepen jullie naast elkaar. Te mooi om niet naar te kijken.
De gedachte dat die jas en vooral die schoenen je magere lichaam nog een beetje lieten lijken op de man die je ooit was, komt synchroon weer mee naar boven. Want ja, dat heb ik toen ook te vaak gedacht. Heb het je ook maar nooit gevraagd. De aanblik alleen al deed me goed.
En … BAM! … daar is opeens weer zo’n huilbui. De laatste was in Madrid bij het zien van een ham-winkel met van die broodjes ham waar je zo gek op was. Da’s alweer een week of 6 geleden.
Het is toch niet te begrijpen
Ik laat mijn tranen dit keer wel de vrije loop en snikkend vertel ik je dat ik je mis, dat we het goed samen hadden en kan nog steeds niet begrijpen waarom één ziekte daar zo’n streep door kon zetten.
Het is ook niet te begrijpen. Simpel. Het is gewoon wat het is. Zoveel mensen die ons voorgingen en nog heel veel die gaan volgen.
Maar goed, begrijpen is wat anders dan berusten of accepteren. Ik probeer het dan ook maar niet te begrijpen. Kom je denk ik toch nooit uit, dus waarom zou ik daaraan tijd verdoen?
Alleen tijdens zo’n huilbui is dat ‘ik begrijp het niet’-gevoel zo enorm aanwezig.
En dan? Daarna ga je gewoon weer verder met waar je mee bezig was en is alles weer o.k.… en ben ik weer net als de quote:
Blij met mijzelf!
… én met alle lieve vrienden en mensen om mij heen! Kuzzzzz
