Ik denk wel aan je wanneer ik dat wil
Liep ik gisteren met Nozem door het bos, bedacht ik mij opeens dat het ‘morgen’ de 12e is. Dus ik tel na en besef dat we ‘pas’ een half jaar verder zijn. 6 maanden pas en niet 7, zoals ik eerst dacht.
Dus een half jaar nu, toch wel even een momentje, al doet de dag of tijd mij eigenlijk verder niets. Just names and numbers, handig voor de statistieken. En daarnaast wil ik natuurlijk ook absoluut geen opgelegde gedenkmomenten. Ik denk wel aan je wanneer ik dat wil. Doei!
Toch ben ik blij dat mijn gevoel, hmmm … dat je er niet meer bent… dat je er toch op een of andere manier wel bent… dat ik je dood of ‘er niet meer zijn’ niet als een groot drama ervaar… dat ik mij eigenlijk toch prima vermaak… dat ik simpelweg blij ben dat ik mijn vrijheid als voor de kanker weer terug heb… ik ben blij dat mijn gevoel nog steeds hetzelfde lijkt als in augustus/september. Ik mis je niet 24/7. Gelukkig niet zeg.
Hoe doe ik dat?
Begrijp me niet verkeerd, samen was het gewoon veel en veel leuker. Ik had heel graag nog jaren met je verder gewild, maar dit is wat het nu is en daar kan ik niets aan veranderen.
Gisteren zei Yvonne (de hondenfluisteraar) nog: “Jij accepteert het leven zoals het is.”
Heb er de laatste maanden, en zeker de laatste weken af en toe wel over nagedacht. Hoe doe ik het? Hoe zit ik in elkaar? Hoe leef ik?
En ja, misschien zit daar ook mijn kracht wel, want alleen door het leven op mijn manier te leven – en het leven dus te accepteren zoals het is – kan ik schijnbaar zien wat er verder allemaal nog voor moois is. Dat omarmen… absorberen, voeden en doorgeven.
Maar wat ben ik enorm trots op mijzelf zeg, of beter: wat ik heb enorm veel vertrouwen in mijn eigen ‘zijn’ gekregen. Ik voel me zo onwijs in mijn kracht… een soort zekerheid waar ik terug op kan vallen.
Met niets dat ik in mij had, kon ik ook maar bedenken hoe het zou zijn als jij er straks niet meer zou zijn. Dacht ik altijd dat we een onderdeel van elkaars ‘zijn’ waren, besef ik mij nu dat je vooral een extraatje in mijn leven was. Natuurlijk wel een heel fijn extraatje, don’t get me wrong, een enorm speciaal extraatje dat ik voor geen goud had willen missen.
‘Mijn maatje’ was je niet voor niets, dat word je niet zomaar, daarvoor moet je heel speciaal zijn. Vooral: mijn tijd en energie waard zijn.Dat was jij, daaraan valt niet te twijfelen.
En ik vreesde het ergste hoor, gezien alle verhalen die op je afkomen. Het idee in 2015 dat ik niet door ‘moest’ zonder je, maar door ‘mocht’ (zelfmoord is altijd een optie) was al zo’n opluchting.
Maar: hey! Here I am… en wat heb ik het naar mijn zin joh… in deze flow called life… en laat deze mindset alsjeblieft nooit meer weggaan!
En ik eet zelfs iedere avond groente!!! Ja, ja!
De confrontaties
Tuurlijk zijn er momentjes, af en toe een confrontatie(tje) met iets dierbaars. Al is het maar een schets op een A4tjes. Je laatste schets zodat ik planken voor je werkplek kon laten zagen.
Dan is het slikken en soms gewoon even huilen want ook die emoties laat ik toe. Ik moet wel. Ik denk dat anders die emotie je vroeg of laat toch uiteindelijk wel te pakken krijgt en in geval van te laat ze je misschien juist wel heel heftig uit je balans schoppen en smijten. Dus laat ze maar even rollen, die tranen.
Maar op zo’n moment mis ik je heel even en vooral heel intens. Dan is er dat onbegrip weer.
En dat stukje gevoel dat zegt dat het gewoon niet klopt… dat het niet eerlijk is. Gewoon, nog veel te jong en we hadden nog zoveel leuke dingen kunnen doen… als…
Maar er is geen ‘als’. Je ziekte en je dood waren onverbiddelijk. BAM! Hasta la pasta. Game over. Dag Ronald!
Jouw doos
Die schets ligt nu in de doos met je spulletjes. De doos waarin ik alles van jou leg wat emoties oproept én bewaarbaar is. Spullen die bij je horen. Die doos die ik later – als alles hier eindelijk is op- en weggeruimd – wel eens uitzoek en er dan vast weer even flink in zal hakken.
Daar lag je weer op de grond
Toch kwam van de week – zomaar uit het niets, zonder enige confrontatie – het beeld van jou languit bewegingsloos met je kop tegen de kast weer boven. Die gedachte moest ik niet vasthouden.
Maar van de week, zittend op de bank met de tv aan, was het er opeens weer. Mijn blik werd (voor het eerst) heel sterk naar de plek gezogen. Wellicht was het de afgelopen weken met mensen daarover praten toch niet zo’n goed plan. Dan drijft het lekker aan de oppervlakte, wordt het weer top of mind.
Bovendien was dat wel echt een traumatisch moment. Een moment waar ik zeker niet te veel aandacht aan wil besteden. Ik wil het niet voeden.
Hoop ook niet dat het moment te groot is. Dat ik het heb weggestopt, verstopt om zich straks keihard te melden.
Maar goed, dan is het zo, dan moet ik daar doorheen en komt ook dat wel weer goed. Fight your fears… voor je de dag niet meer kunt plukken.
Je vrolijke krullenbol is weer terug!
Maar ik zie je godzijdank (!) steeds vaker voor me zoals je was. Zoals je was voor de kanker je energie sloopte… en zo je kop langzaam binnendrong. Niet meer dat magere vermoeide lijf met die fijne tevreden blik. Ja, zelfs toen nog, zelfs tijdens je ziekte had je die mooie tevreden uitstraling. Wat hield ik daarvan. Die enorme rust die je uitstraalde. Die rust die mij mijn thuis gaf.
En weet je nog hoe vaak je zei: “ik hou van jou”? Met dat stemmetje. Toen je na 6 weken eindelijk weer thuis was uit het ziekenhuis? Dat was zo fijn!
Jammer, dat dat blije gevoel… doordat de kanker weg was, … doordat je leven niet meer aan een draadje (infuus) hing… dat je weer mocht gaan opbouwen… dat je weer thuis en bij je meisje was… jammer, dat dat blije gevoel een paar maanden later alweer kapot geslagen werd. Heel jammer.
En toch ging je moedig door. Mijn held!
Maar je loopje, je stralende ogen, ik zie ze weer!!! Ik zie je op zonnige dagen, genietend van het moment, je enthousiaste kop … en je krullen. Je mooie krullen die de zon weerkaatsen en vrolijk meebewegen op het ritme van de dag.
Ja, jij, je gewone zelf. Zo fijn. Jíj! Jij bent weer terug in mijn herinneringen! Je bent er weer! Nog niet altijd, maar… zo blij… dat ‘jij’ terug bent!
