3 avonden naar jou kijken
De waardebonnen zijn voor fotoboeken en moet ik voor de 24e verzilveren. Voor je moeder wil ik er 1 maken met alleen foto’s van jou. In die voor mij komen ook wat foto’s van ons samen. Om alle digitale foto’s van jou te verzamelen, ben ik alle fotomappen aan het doorspitten. Linker- en rechterpagina moeten natuurlijk straks wel perfect matchen.
Ik kom foto’s tegen die ik ken, daarvan ook vaak weer een aantal varianten, tig foto’s waar je voor mij loopt (alsof ik mijn hele leven achter je aan heb gelopen) en foto’s die ik mij totaal niet herinner. Ooit genomen en niet meer naar omgekeken; mijn enthousiasme voor fotograferen was alweer op zijn retour.
En dan vind ik deze foto’s. Dit ben jij, dit ben jij helemaal, zoals je was, zoals ik je wil herinneren en ook weer kan herinneren. Blij, opgewekt en niet getekend door de kanker. Wat sta je er onwijs mooi op. Ik kan zelfs je ogen door je zonnebril nog een beetje zien. Ik was echt verrast en enorm blij met deze vondst. Net als jij toen met de Moto Guzzi.
Daarna werd het nog mooier. We mochten mee naar de man zijn werkplaats… waar nog véél meer Moto Guzzi’s stonden! En zelfs 1 of 2 oude Alfa’tjes, met handleiding. Je was zo blij. En dat nadat we die ochtend nog een geheime werkplaats met een schat aan oude Alfa’s hadden mogen bewonderen. Je dag kon niet meer stuk!
En toen, toen hield ik het niet meer.
Waarom, waar en waardevol
Daar kwamen de tranen. En goed ook. 3 avonden naar jou kijken, de blogberichten van afgelopen jaar overzetten (nalezen en de laatste taalfoutjes eruit) en dan ook nog eens van dag tot dag beseffen wat er 1 jaar geleden zich hier afspeelde… de emmer was vol en moest geleegd.
En weer de ‘waarom?’ en de ‘waar?’… mijn gevoel zal het nooit snappen.
Maar dat is oké. Het gemis mag er zijn. Het knaagt niet. Het geeft wel de juiste waarde aan wat we samen hadden en samen waren, aan wat jij voor mij betekende én nog steeds betekent. En dat was eigenlijk enorm waardevol. Dat is het nog steeds. En iets dat zo waardevol voor je is, dat zo goed voelt, dat koester je. Dus is het goed zo. Heel goed zelfs.
1 jaar
Vorig jaar rond deze tijd was het wachten op de arts om je dood te verklaren. Petra was bij mij en ik verzamelde je spullen voor in de kist.
Het jaar is snel gegaan. Ik mis je nog bijna net zo erg als in het begin. Ook al is ‘erg’ niet het goede woord. Absoluut niet. Het is niet ‘erg’.
Ik denk dat zoals het nu is, het ook mijn hele leven zal blijven. Gelukkig maar. Je hebt een vaste parkingspot in mijn hart. Daar hoef je niet weg. Er zijn genoeg andere plekjes, en anders schuift iedereen maar lekker een stukje op.
Zo leef jij in mij voort. Zo is het goed… in mijn hart voorgoed.
