Twee dagen rust. Mijn spieren hebben het hard nodig. Als ik dit schrijf zijn we alweer een dikke maand verder, maar ik weet nog ongeveer wel hoe ik mij voelde. In ieder geval hoe mijn onderdanen voelden. Ik liep als ‘draak’ en kwam nog maar net de trap af.
Missie deel 4
’s Morgens ben ik eerst rond 10 uur naar de toko van de gids gereden, maar die was er nog niet. Gebeld en hij zou er pas later zijn. Op de vraag wat ik ging doen en hoe laat ik weer in de buurt was, kon ik alleen maar antwoorden:
“Geen idee, nog geen plannen, ik zie wel waar de wind… of het moment me brengt.”
Teruggereden en lekker in het zonnetje (eindelijk) wat gelezen, met de buurvrouw gekletst en mijn foto’s en verslagen aan de slag gegaan. En zo werd het al snel een uur of twee drie voordat ik de gids weer belde en in de auto stapte waarvan ik ondertussen zeker wist dat de deuren niet meer op slot gingen.
Gaat het zondag lukken?
Eenmaal bij de gids, liet ik hem de foto’s zien. Hij wist meteen waar het moest zijn en keek me aan van: maar díe kloof ken ik natuurlijk wel. Er is echt iets met de communicatie van eergisteren hoor. “Dit is te doen, maar kost ons wel een hele dag.” Máár, onze communicatie lijkt nu eindelijk te gaan, zoals die moet gaan. Beter.
Maar goed, wanneer ik erheen wilde. “Nou zondag, want mijn spieren móeten eerst herstellen en maandag moet ik terug naar Madrid.” Ik wist dat ik iets bijna onmogelijks vroeg en zo keek de gids (Andrès) mij dan ook aan.
De gids kon niet. Op de vraag of hij nog iemand kende die mij zou kunnen begeleiden én die wel – als het even kan – ook Engels sprak, was het antwoord niet direct ja. Zijn compagnon in ieder geval niet.
Ik vertelde hem dat als het niet ging, dat het dan gewoon niet ging en ik een andere keer weer naar de Picos zou komen. Alsof, dat zo erg is.
Ik zag Andrès denken en na een belletje met zijn compagnon was het toch een vette ‘ja’. Ze hadden geruild.
Wel op voorwaarde dat de hond mee gaat en we met mijn auto gaan. Tuurlijk gaat de hond mee! Hallo!
Blij, blij, blij… en is te doen, het kan, het gaat door… en ook nog ‘zondag’! Tralalala… high five!
Toen de vraag wat het geintje ging kosten.
Andrès: “145 euro inclusief belasting.”
Ik: “Zeg dat nog eens.”
Andrès: “120 euro, plus 25 belastingen.”
Ik: “One-hun-dred-four-ty-five euros?”
Heel even hoor. In Nederland is het gemiddelde tarief voor een zzp’er 75 euro per uur. Deze man vraagt 120 euro voor een hele dag om met mij op pad te gaan ?!?!?!? Serieus ?!?!?!?
Tuurlijk, zijn er ook zat mannen die best willen betalen om een dagje met mij op pad te gaan, maar zonder dollen… ik verwachtte een euro of 350 á 450.
Andrès: “Yes!”
Of ik wilde pinnen of cash. “Pinnen graag.”
Mission part 4 accomplished!
“Oké. Heb je stokken? Anders heb ik ze voor je. Water. Twee liter minimaal. Regenkleding. Ook al verwacht ik geen regen.” Check!
Nog even de deuren checken
“Oh ja, heb je toevallig ook verstand van Seat’s? Mijn deuren sluiten namelijk niet.” Wij samen kijken en toen ik begon over de batterij van de sleutel, toonde Andrès mij het lampje dat knipperde als je hem indrukte. Dán is er dus toch wat anders loos.
Behulpzaam belde Andrès voor mij met Goldcar en sprak hij af dat ik bij het vliegveld van Santander bij Goldcar de auto zou inruilen voor een sluitende. Gesprek duurde zeker 10 minuten. Zo lief, want met twee mensen die normaal geen Engels spreken had het gesprek nog veel langer geduurd.
Op naar Santander
Vanaf de gids ben ik direct naar Santander gereden. Toen ik er bijna was, bedacht ik mij dat ik natuurlijk beter de auto met een volle tank in kon ruilen. Even daarvoor was ik langs een shoppingmall gereden, dus extra rondje op de rotonde en daar getankt.
Nu ik daar toch was, was het wel handig om maar gelijk even bij de supermarkt sportdrank in te slaan voor zondag. Water is gewoon niet mijn ding, dan drink ik bijna niets. Ken mezelf.
Maar, oh oh, wat een leuke broek hangt daar!
En dik uur later stond ik weer bij de auto met 3 flessen biologische sportdrank, een broek en twee paar sandalen.
Eenmaal bij Goldcar nam de medewerker de auto over en reed er, voor ik iets kon zeggen, een rondje mee. Eenmaal terug snapte hij niet wat er mis was.
“De deuren gaan niet op slot.” Hij lachen. Ik naar de wc, zij aan de klus. En ja hoor: nieuwe batterij. Toch!
Door naar het centrum. Santander was best leuk, maar echt boeien deed het mij niet. Rondje gelopen door het centrum en na half negen zat ik met een kilo heerlijke kersen weer in de auto.
Snel nog even langs een Lidl voor cola en nog meer kaas.
Contactgegevens gids
Guías de Picos
Travesía de Panes, 24, bajo,
33570 Panes, Asturias, Spanje
Telefoon: +34 676 54 10 14
Website: https://guiaspicoseuropa.com/es/.
