Na jaren had je het wel steeds sneller door wat er nou zo bijzonder was aan die ene dag aan het eind van november. Ik moest je er dan ook wel ieder jaar naar vragen. Herhaling helpt. Echt!
Maar goed, je vergat alle datums. Alle verjaardagen ook. Weet nog een pinksterweekend dat je drie dagen lang de mijne vergat. Dat ik op de maandag (dag vier), maar eens flink door begon te vragen of je niets vergeten was. Het interesseerde je allemaal werkelijk geen reet. Ook je eigen verjaardag niet.
“We zijn vandaag zoveel jaar bij elkaar”, zei ik dan en kreeg altijd spontaan een welgemeende kus. Man, wat hield je van me. Bijna 29 jaar lang.
29 jaar terug
En daar was Jack… het begin van de house… een era. Eigenlijk al een paar jaar eerder begonnen in Chicago en één jaar eerder in Den Haag. Jij was er als de kippen bij. Samen met een steeds groter wordende groep vrienden proefden jullie intens van de house en brachten het eigenhandig naar de eerste houseclub van Den Haag.
In the beginning, there was Jack, and Jack had a groove.
And from this groove came the groove of all grooves.
And while one day viciously throwing down on his box, Jack boldy declared,
“Let there be HOUSE!”
and house music was born.
Alhoewel, jullie maakten er een houseclub van. Wat daarvoor nog een kansloze discotheek was, maakten jullie ‘hot and happening’ met jullie feesten. Muziek, kleding en de nodige acts… jullie leefden je helemaal uit. Met een vernieuwende en dus extreme uitgaanssensatie in het saaie Haagje als waanzinnig resultaat.
En daar was Nancy, het begin van het volgende tijdperk. Terwijl ik net met ‘housen’ begon, trapte jij alweer op mijn rem. Waar ik het overigens nooit helemaal mee eens ben geweest. Jij was het zat, had het allemaal wel gezien. Ik niet, ik kwam net kijken en had nog lang niet genoeg gezien. Welnee.
Maar ja, vier intensieve jaren verschil. Vier keer 52 weekenden met veel drank, drugs en vast ook heel weinig slaap. Jij was je wilde haren wel kwijt. Ik begreep het wel en paste me geleidelijk aan. Het was oké.
Samen verder
Vanaf die eerste nacht woonden we al een soort van samen. Of je sliep bij mij of ik bij jou. Oké de eerste maandag-, dinsdag- en donderdagnacht daargelaten, maar wat voelde het goed. Geen moeilijke spelletjes, gedoe of andere toestanden. Zonder het ooit letterlijk te hebben gezegd, had ik opeens een vriend en jij een vriendin. En dat bleven we ook, 29 jaar lang. Want ‘mijn vriend’ dat ben je nog steeds!
Oké op die paar maanden in 2000 na dan. Maar die hebben uiteindelijk alleen maar goed gedaan. Die maanden toonden ons de waarde van wat we hadden en zorgde dat het daarna alleen maar beter werd.
Music is my life
Muziek werd en bleef ons ding. Alhoewel ik licht schoorvoetend mijn stokje aan jou moest overgeven. Jij was in huis de baas over de muziek. Van house, acid en technohouse ging het naar techno. Van techno naar Drum ’n Bass en weer terug naar techno.
Je kon niet alles verzamelen en maakte een keuze. Techno. I couldn’t agree more.
Ik freewheelde er wel omheen en zocht telkens weer naar andere nieuwe creatieve stromingen. Als het maar intens, bombastisch, liefst vrolijk en een beetje dansbaar was. Ging jij naar de Drum ’n Bass-hoek, struinde ik de triphopbak af en jaaaaren later ontdekte ik bijvoorbeeld de eerste Dubstep. Allemaal met jouw ‘zwijgende’ goedkeuring.
Tussendoor had ik ook nog van alles verzameld en zo hadden we ook nog andere muziek… meer passend bij de ritten die we door heel Europa maakten.
De muziek bleef, maar je bijzondere kledingstijl verdween al snel. Sowieso geen acts meer, die tijd zat er écht op en uiteindelijk kende ik je niet beter dan in een spijkerbroek met een t-shirt. Die spijkerbroek die je in het begin veel te burgerlijk vond. Hallo! Iedereen droeg er één!
Je bleef… nee, ‘we’ bleven
Even terug. Sinterklaas, Kerst en oud en nieuw, ze kwamen er allemaal aan. En dus natuurlijk dat gedoe met mijn ouders, want wie was die jongen daar opeens op de bank?
Haha, ik had niets verteld en daar zat opeens met Kerst een vreemde snuiter in joggingbroek bij hun dochter op de bank.
Na een feest in La D>>S op Kerstavond stonden Eerste Kerstdag ‘opeens’ pa en ma mét een oom en tante (die van de tripjes (in dit geval reisjes)) voor de deur om het huisje te laten zien. Denk dat we net wakker waren.
Wist ik veel, vast niet goed geluisterd. Nou, dát kreeg nog een staartje. Maar voor je het weet, zit ik weer uren door te ratelen over vroegâh, en dus terug naar vandaag.
Vandaag… jeetje 29 jaar alweer!!! Met 25 jaar zei je nog: “Ik wil met jou zo nog wel 25.” Daarna werd je al snel te ziek en mochten we niet eens de 30 halen.
Schat, je weet het: onze liefde zit in mijn hart, in mijn genen, waar je ook bent… in mijn hart voor altijd!
De foto’s heb ik via via gekregen. Ik wil de maker dan ook hierbij bedanken voor het ontvangen en het mogen gebruiken.
