Jouw mayonaise
En dan is de bodem in zicht. De bodem van jouw mayonaisepot. De pot die jij hebt geopend. Die pot die jij hebt aangebroken. De pot die jij nog in je handen had, een lepel in deed en de inhoud over je eten schepte. Ik kan je uittekenen met die pot.
Hoe je hem van de bovenste plank van de koelkast pakte. Hoe je er zorgvuldig de mayonaise uitlepelde, of uitvorkte, uitmeste. Hoe je nauwkeurig de mayonaise over je eten verdeelde. Brood, aardappels, enzovoorts, je sierde er veel mee op.
Hoe je de pot weer dichtdraaide en terugzette. Hoe je hem slechts een enkele keer op tafel of op de aanrecht vergat. Vroeger bijna nooit, later iets vaker.
De pot met jouw favoriete mayonaise. Zo lang als ik je kende.
Maar wat nu?
Daar zit ik dan met de laatste Belgische frietjes op mijn bord, misschien ook nog wel gekocht toen jij er nog was, én jouw pot mayonaise. Ik zie de bodem in zicht komen. Dit is raar.
Dit kan niet. Jouw pot mayonaise mag niet op raken. Hallo! Dit is geen gewone pot, ja! Dit is raar.
Betekent dit dat ik straks deze pot moet weggooien??? Dat is heel raar hoor en kan ook niet. Ik kan toch niet zomaar deze pot weggooien?
Maar bewaren kan toch ook niet? Ik kan hem natuurlijk afwassen en bij je andere spullen leggen, maar kom op! Een lege mayopot. Hallo! ‘Nancy, je hebt toch al genoeg spulletjes verzameld in zijn doos?!’
Ik bel ma, want dit is raar. Maar ze herkent het. Pa’s favoriete luchtje staat nog steeds in de badkamer. Telkens wil ze hem wegdoen en beseft dan de waarde. Beseft dat de fles ook niet in de weg staat en zet hem weer terug.
Je pot staat op de aanrecht. Straks gaat ie bij het plastic afval. Daar koester ik hem nog een tijdje. Uiteindelijk zal ik hem naar de container brengen. Ik denk dat ik nu al weet hoe dat straks voelt. Raar.
Eerdere post
Op 10 augustus 2018 heb ik ook over deze mayonaisepot geschreven in het bericht: ‘Heb alvast het één en ander van je weggedaan’. Toen gooide ik alles weg wat mij te veel herinnerde aan onze ‘hoop’.
